Verhaal van een Swimminglover

1953 WATERSNOODRAMP

Er woonde familie in Oude Tonge, in Goeree Overflakkee, in het  door de watersnoodramp  zo zwaar getroffen gebied en ook Rotterdamse kelders stonden vol water, in het jaar dat ik geboren werd. Ik denk wel eens: is het daarom dat ik vastbesloten was goed te leren zwemmen ?

Toen ik 5 jaar was, ging ik op zwemles bij RK zwemvereniging SPARTAAN in Rotterdam Zuid. In een klein badje moest je eerst door het water lopen, koud , koud, koud. Het zwembad was groot en eng, in mijn ogen. Er waren kabels gespannen over het badje heen,  brede lussen aan hingen. We moesten in die lussen op ons buik liggen. En zo leerden we de schoolslag aan. Een grote man bulderend aan de zijkant: Vóór, zij- en sluit .Bad twee was met twee bandjes om en een plankje; bad drie met één bandje om en een plankje. En tenslotte, alleen een bandje en zonder plankje.

Toen mocht ik naar het diepe aan de haak.Ik stond daar zeker zo angstig te kijken dat ze  niet geloofden dat ik al “naar het diepe” mocht en weer teruggestuurd werd.

Zo duurde het twee jaar ( ! ) voor ik mijn eerste diploma haalde.

Ik had een gouden ringetje , en op een keer was ik dat kwijt geraakt in het zwembad. Mijn vingertjes werden zeker te smal van de kou. Gelukkig werd het later  in het rooster teruggevonden .

Toen werd het eerste overdekte 50 meter zwembad gebouwd: het ‘Sportfondsenbad’ op Rotterdam – Zuid . In snel tempo behaalde ik nu al mijn diploma”s ( zes ).

Het duiken vond ik het leukste; het bordjes opduiken het moeilijkste. Inmiddels fietste ik zelf op vrijdag aan het eind van de middag naar het zwembad, door of langs het “enge “Zuiderpark. Daar liepen ‘enge mannen “rond. Er was een kind vermoord.

Het zwembad, de geluiden, de badhokjes…het gevoel gedragen te worden in het water…de vrijheidsbeleving van het duiken vanaf de hoge duikplank…

De griesmeelpap als ik weer thuis was, met naar  chloorgeurende haren. Er was niet veel meer over van het bange bibberende meisje van het begin van de zwemlessen.

Ik genoot van het samenopgaan  van het behalen van de diploma’s met zwemvriendinnen, en het kijken naar de leuke jongens. Soms fietste ik door het park en hield mijn adem in bij de enge stukken met de bosjes.

Van mijn ouders mocht ik niet op wedstrijdzwemmen, ’s ochtends om 6.30 u.

Ik zat als enige van mijn lagere school op het RK Lyceum  in de stad en moest al een half uur fietsen naar school, de Maastunnel onderdoor. Roltrap af hard fietsen naar beneden, de berg weer op en de fiets op de roltrap omhoog. Daar geurde het naar de zee,altijd vlogen er meeuwen, en het verlangen naar reizen is daar misschien wel geboren.

Toen ik 17 was, ging ik met een groepje op een cursus: Hulp voor de zwemonderwijzer, met EHBO erbij.. Van mijn 17 e tot mijn 19 e jaar gaf ik zelf zwemles.

Eerst twee uur lesgeven, dan een uur pauze en daarna zelf zwemmen. Daarna de kroeg in …mijn vrijdagavond, met de vrienden van de ‘club’.

In de zomervakanties, sloofde ik me uit met mijn vlinderslag, het meren overzwemmen, en van garages in het meer duiken in Italië. En nog heel lang kon ik geen zwembad voor bij gaan zonder dat mijn hart sneller ging kloppen. Ook nu nog ben ik in het water puur gelukkig.

In en onder water zijn is als zweven in de moederbuik….

Ik droomde nog jarenlang dat ik van de hoge duikplank dook en aan de overkant van het bad terecht kwam op de grond….

Er was zo’n zwempater ( van de RK kerk, de geestelijke van de club zeg maar.) die ook kwam zwemmen. Dikke buik, Hij dook dan van de hoge duikplank en veroorzaakte een enorme vloedgolf.

En dan verliefd zijn …. heerlijk mijn vriendje tegen me aanvoelen, beetje stiekem aan de rand.  Voor die tijd was je toch al aardig bloot dan. Misschien heeft het mij  later wel een enorme vrijheid gegeven, die “Körperkultur”, bedenk ik me nu.

Als ik naar het zwembad ging, en ik ken het gevoel nog, dan is het zaak, zo snel mogelijk in het water terecht te komen. Mijn hart gaat al sneller kloppen van de ( overigens vieze ) chloorlucht. Ik denk wel eens, als ik nog eens kanker krijg dan is het van al die jaren in het zwembad.

Augustus 1971 werden de Europese jeugdkampioenschappen zwemmen gehouden in openluchtbad de Plompert. Wij werden uitgenodigd mee te werken. Aan de finish stonden mannen te ‘klokken’, en ik bracht dan heel snel het briefje met de tijd naar de jury. Andras Hargitay uit Hongarije, was toen de grote kampioen bij de jongens. Enith Brigitha, afkomstig uit Curacao, de beroemdste Nederlandse zwemster., samen met Hansje Bunschoten. Aan het eind van het toernooi was er een groot feest in diergaarde Blijdorp. Internationaal, fantastisch natuurlijk, als je 17 bent.

Toen Spartaan een jubileum vierde hadden we een diner-dansant bij Engels bovenin het Groothandelsgebouw in de buurt van Centraal Station. Daar zweefde ik de hele avond in de armen van mijn geliefde, met een prachtig jurkje aan. Later is dat jurkje in de verkleedklerendoos terechtgekomen voor mijn kinderen.

Zwembaden: de Plompert had een echte duiktoren van 10 meter hoog. Ik ben nooit zo hoog gegaan , Wel  van ongeveer 8 meter. Dat gevoel , daar te staan; de diepte inkijken, de angst overwinnen. De lichaamsbeheersing, de plons, en weer snel naar boven komen, opgedreven door de opwaartse krachten, een genot.

Het was wel Rotterdam Zuid: je moest wel uitkijken daar. Er waren van die rotjochies die je bikinibroekje naar beneden trokken. Daarom mocht ik er ook nooit alleen heen., Ook mijn kinderen heb ik nooit alleen naar de Papiermolen laten gaan of de Hoornse Plas. En als ze dan met meerderen gingen heb ik toch nog rare verhalen gehoord … Het zijn plekken die soms verkeerd volk trekken.

Het zwembad hoort bij mijn jeugd.

Bij de Maasbruggen was vroeger een openluchtbad aan de zijkant van de rivier. Mijn ouders hebben daar als kind gezwommen.  Ik zag het liggen, als we over de bruggen reden. Op de een of andere manier heb ik  jarenlang gedroomd, juist van dit zwembad.

O ja…de badmuts. Verplicht. Ik had lang haar, dus dat moest erin gepropt. Je hoorde dan niet goed meer. Vanaf mijn 11 e had ik ook een bril, dus ik zag ook niet heel scherp in het zwembad. Gelukkig maar: Het is niet altijd mooi wat je er ziet.  In een zwembad leef ik dus altijd erg in een eigen wereldje. Een soort droomwereldje van lichaamsbeleving, met wat geroezemoes eromheen.

Toen was er nog niet van die harde discomuziek oid.

Later kregen mijn kinderen hier zwemles. De oudste stond te bibberen in de Scharlakenhof. Hij werd iedere keer ziek na de zwemles. Het water was erg koud toen  vanwegebezuinigingen.  Bij  het schoolzwemmen heeft hij later zijn diploma gehaald, in het Helperbad.

Toen een van onze kinderen  diploma zwom in Scharlakenhof is tijdens het watertrappelen een kind verdronken. ( ongeveer 1996)

Er was een arts in het publiek, reanimatie vond plaats; maar het mocht niet meer baten. In het ziekenhuis is het jongetje overleden. Een schokkende gebeurtenis.

Overigens hebben de kinderen zelf er niet zo veel van gemerkt.

Inmiddels is diploma zwemmen een familie- filmgebeuren geworden. Als ik vroeger diploma zwom had ik het liefst dat mijn ouders er niet bij waren.

Het baby zwemmen in ‘chloorwater’ leek me niet zo gezond voor mijn kinderen.  Ik zat vroeger lekker in een zinken teil. Mijn moeder leerde als kind zwemmen door gewoon vanaf een bootje aan een touw in het water gegooid te worden in de Kralingse plas, Mijn opa’s en oma”s konden niet eens zwemmen, hoewel mijn opa schipper was.

Zwembaden. de tegeltjes….van die blauwe tegeltjes. En altijd glad…..

Hoeveel enkels zijn er niet beschadigd in zwembaden. En natuurlijk : als je op de rand stond om in het water te springen, moest je altijd uitkijken dat je er niet onverwacht “ingeduwd “werd. Leuk natuurlijk ook, dat spelen in het water als je jong bent, Onder geduwd worden etc ( op een speelse wijze dan ).

Later heb ik zelf angstige kindjes geholpen, als ‘zwemjuf’. Vond ik erg leuk om te doen. Ik herinnerde me nog mijn eigen angst.

Zwembaden…de filters waar het water ingezogen werd, en de uitwaartse stroom waar het gezuiverde water er weer in kwam….waar je altijd een duwtje kreeg.

En dan stoer: in de winter in het buitenbad gaan zwemmen onder de plastic stroken door.

Zwembaden.Vroeger stonden die badmeesters zo te schreeuwen. Ik herinner me als kind, zwaarlijvige types, met een stem als een brulboei. De hr Akhbari ken ik nog wel, Hij was de ex-man van de peuterjuf van onze oudste zoon. Een vertrouwde figuur in de Scharlakenhof.

Onze jongste twee kinderen gingen naar een klein badje, bij zwemschool Dorien.

Geen van mijn kinderen heeft zo leren zwemmen als ik, helaas, De jongens wilden liever …juist: voetballen.

Door het vele zwemmen heb ik sterke rug en been spieren gekregen. Later heb ik veel gedanst en is me dat goed van pas gekomen. Ik vind zemmen dan ook een gezonde manier van bewegen, ook voor ouderen.

Met name door de geringe belasting op het bewegingstelsel is zwemmen een goede revalidatiemogelijkheid na klachten, of een manier om fit te blijven bij het ouder worden.

Tja, dat artikeltje over zwembadverhalen maakte een hoop in me los. Het zwembad staat voor: mijn jeugd in Rotterdam Zuid

met hartelijke groet,

een swimminglover’