Mijn eerste zwemles in Nero

Zestig jaar geleden, toe ik de leeftijd van 12 jaar had leek het me mooi om te kunnen zwemmen. Wij woonden sinds kort nabij het zwembad Nero in Sappemeer. Ik vroeg aan mn ouders of ik een ‘zwempak’ mocht hebben om naar Nero voor zwemles te kunnen gaan. “Nee”, zeiden mn ouders. Als reden gaven ze op dat Nero een te grote diepe plas was. Nero was destijds gegraven om met het zand de spoorlijn van Groningen naar Nieuwe Schans te verhogen.
Zo snel gaf ik echter niet op. Ik dramde door totdat mijn ouders toegaven en ik mijn gebreide badpak, een badmuts en een rode badtas kreeg. Dat badpak was een ramp want het werd zwaar door het water en zakte af. Mijn moeder kocht toen een echt badpak voor me: blauw met streepjes.
Op mijn groene sportieve fiets, die twee stangen in het frame had en voorzien was van brede spatborden en brede banden, fietste ik met buurtgenootjes over de lange laan naar Nero. Nero lag ten zuiden van de spoorlijn, zodat je het spoor moest kruisen, wat een moeilijkheidsfactor voor kinderen was. Uit veiligheidsoverwegingen stond er een wachthuisje met een oudere heer ervoor als klaarover om ons veilig naar de overkant en het zwembad te loodsen.
Over een lange steiger, de loopplank, arriveerde ik bij mevrouw Poelman voor mijn eerste kennismaking met een zwembad. Er waren enkele badhokjes, een ruimte voor de badmeester, en een paardenstal voor de kinderen. Ik begon in het pierebadje, dat uit een zandstrandje en een beetje water tot kniehoogte bestond. Grondjekroepen, noemden we dat. Daar had ik al snel genoeg van want ik wilde zwemmen. Mevrouw Poelman was bereid om me aan de hengel te knopen en me in het echte bad mijn eerste zwemles te geven. Roeien, buigen spreid en sluit. Dat ging al snel goed. Hoera, ik kon al zwemmen tot aan de grenspaaltjes van het diepe water! Tot zover mocht ik komen en niet verder. Na deze paaltjes kwam je in het echte grote, diepe Nero, dat helemaal tot Tripscompagnie liep. In het zelfde jaar hield ik me vast aan zo’n grenspaaltje en zag de echte zwemmers voorbijkomen om naar het einde van de grote plas te zwemmen, en weer terug. De grote meisjes en jongens die de omvangrijke plas over gingen zwemmen vroegen: wij letten wel op je, ga je mee? Daar ging ik. O, o, o, als mn ouders dit toch wisten, dan was het niet best. Maar ze zagen het gelukkig niet, dus ik ging mee. Aan het einde van Nero werd er even gepauzeerd. Daarna gingen wij weer terug naar af.
Het was een gezellig zwembad.
Janny